“Writing is a form of therapy; sometimes I wonder how all those who do not write, compose or paint can manage to escape the madness, melancholia, the panic and fear which is inherent in a human situation.”

Graham Greene

Ik zit inmiddels ruim een week in Amerika en ondanks dat het hier fantastisch is en ik enorm dankbaar ben dat ik hier ben, viel mijn eerste week persoonlijk toch best wel zwaar. Ik word enorm op mezelf teruggeworpen, ben afhankelijk van anderen als het gaat om bijvoorbeeld vervoer; het niet weten waar ik aan toe ben en wat er gaat gebeuren vraagt veel van me.

Ik zit in een bijzonder mooi en groot huis in Walden, Orange County, New York. Zes slaapkamers, drie badkamers, twee woonkamers, een keuken en een kantoor, verdeeld over drie verdiepingen. In Amsterdam leef ik op 35 vierkante meter op drie hoog. Het huis is één van de Rose Houses van PEOPLe, Inc. Maar door een conflict met de gemeente staat het momenteel leeg. Ik ben dus de enige bewoner. Deze Rose Houses – of hospital of crisis diversion homes – zijn bedoeld voor mensen die in mentale of emotionele crisis verkeren. Een opname op een crisis- of opnameafdeling leidt vaak tot nog meer trauma. Als antwoord hierop zijn de Rose Houses ontworpen, met 24/7 ervaringsdeskundige begeleiding om iemands emotionele nood te verlichten in een huiselijke en veilige omgeving, in plaats van een crisis- of opnameafdeling.

Gasten kunnen hier vrij hun gedachten en gevoelens uiten en delen in een omgeving waar ze niet veroordeeld worden. Ze worden mogelijkheden aangeboden om meer te leren over gereedschap dat hen kan ondersteunen de crisis te verlichten. Ook wordt er anders naar crisis gekeken: crisis wordt gezien als een kans om te groeien of te veranderen, in plaats van dat het alleen maar als iets negatiefs wordt gezien. Inmiddels heb ik al een ander huis bezocht, waar maar één gast aanwezig was. Ik hoop je later meer te kunnen vertellen over de werking en resultaten van de Rose Houses.

Nog wat meer over PEOPLe, Inc.
PEOPLe staat voor “projects to empower and organize the psychiatrically labelled” en is een “100% peer run organization,” wat wil zeggen dat iedereen die er werkt in zijn leven te maken heft gehad met psychisch lijden. Hun slogan is: “Where hope greets you at the door and recovery is the expectation.”

Mission: To install a sense of hope, empowerment, and self-determination in people with mental health diagnoses that fosters recovery and a transition to mental wellness.
Vision: To be a global leader in mental wellness.
Woorden waar mijn hartje sneller van gaat kloppen. Ook hier weer: later meer.

Op mijn eerste werkdag ga ik naar het hoofdkantoor in Poughkeepsie. Ik ontmoet het merendeel van het team en een aantal consumers. Er zijn kantoren, gesprekkamers, een grote zaal voor bijeenkomsten en vergaderingen en een woonkamer waar mensen kunnen komen koffie drinken, TV kijken, internetten of gewoon een krantje lezen. De sfeer is er erg gemoedelijk. Op maandag volg ik alle vergaderingen: stafmeeting, board directors meeting en site directors meeting.

Dinsdag en donderdag heb ik peer advocacy training. Nu wordt het echt interessant, vind ik. In een klas met twintig mannen en vrouwen met verschillende leeftijden en afkomst wordt besproken wat je nodig moet hebben en moet weten om een goeie ervaringsdeskundig belangenbehartiger te worden. De les begint met een overzicht van de geschiedenis van de peer2peer movement, die volgens hen start in 1845 toen de Alleged Lunatic Friends Society werd opgericht door onder andere John Thomas Perceval, waar onze stichting naar vernoemd is! Andere onderwerpen die, verspreid over acht weken, behandeld worden: WRAP, Crisis Intervention, Hospital Diversion, Mental Health First Aid, Intentional Peer Support, Trauma Informed Care, Cultural Competence en nog veel meer interessante onderwerpen. Ik blijf herhalen: later veel meer over deze onderwerpen!
Al met al krijg ik in de eerste week veel informatie, indrukken en ontmoet zoveel nieuwe mensen dat ik behoorlijk moe ben. Ook de andere taal en omgeving doen mij soms incompetent en onzeker voelen. Slecht nieuws uit Nederland en het overlijden van Prince doen mijn stemming niet verbeteren. Ik kijk eens naar mijn eigen WRAP (Welness Recovery Action Plan) en besluit vandaag vrij te nemen, naar de sportschool te gaan, wat mensen te bellen en nu dus ook maar even wat van me af te schrijven.

Dit weekend ga ik naar Philadelphia, volgende week twee Rose houses bezoeken, een dag peer advocacy training en twee dagen ASSIST-training: Applied Suicide Intervention Skills Training. De week erna naar Boston voor een congres!

Beetje bij elkaar geraapt zooitje deze blog, maar hier moeten jullie het voor nu mee doen. Tot slot wil ik nogmaals alle mensen bedanken die mij en stichting Perceval hebben gesteund de afgelopen tijd, financieel, emotioneel en praktisch. Zonder jullie had ik hier nu niet gezeten! Ik zal snel weer schrijven. Bedankt voor het lezen van mijn therapeutische schrijfsessie. Ik voel me in ieder geval al weer een stuk beter?

Jij?

Floris