Lieve lezers,

Ik zit nu in Bryant Park, New York City, om even bij te komen van mijn learning experience. Wat een hectische weken zeg! Van Walden, via Garrisson en Poughkeepsie, Hyde Park naar Glenns Falls en via Garrison weer door naar Boston.

Nu even een weekje de toerist uithangen met vriend en collega Bart. Stiekem toch nog af en toe wat psychiatriedingetjes bezoeken (waarover in mijn volgende blog meer), kan het niet laten, maar vooral ontspanning en lol, hopelijk.

Ik heb nu alle respijthuizen van PEOPLe, Inc bezocht en anderhalve week in een huis verbleven en meegewerkt. Ik heb een stuk of zes gasten mogen ontmoeten en gesproken. De meesten hebben even een time out nodig, zijn somber en/of kampen met PTSS.

In Glens Falls de driedaagse “new hire orientation” mogen volgen: veel geleerd over basishouding, elementaire normen en waarden, hoe maak je een team agreement en veel rollenspellen over situaties die zich in het verleden in de Rosehouses hebben afgespeeld. Erg leerzaam! Ook de Trauma Informed Care en Intentional Peer Support vormen een rode lijn in het werken met de gasten.

Afgelopen zaterdag over de langste loopbrug over water ter wereld gelopen in Poughkeepsie to “stomp out stigma” met zo’n 2.000 man. Daarna door naar Boston voor het PRA congres.

PRA, Psychiatric Rehabilitation Association, is een non-profit organisatie die zich richt op groei en training van de “recovery workforce.” Ze probeert evidence based te werken met best practice-methoden. Ze zijn zeer internationaal georiënteerd en veel organisaties zijn PRA-gecertificeerd.

Het congres heeft helaas als hoofdsponsor een grote pharmaceutische firma. Wel goed en gratis eten, maar het geeft voor mij het congres toch wel een naar bijsmaakje. Desalniettemin een heel interessant congres met veel aandacht voor peer support en recovery. De hele dag door workshops, van half negen tot vijf, drie dagen lang. Veel interessante mensen: van ervaringsdeskundigen uit Israel tot psychiaters uit Nigeria.

Ik ontmoet er één van mijn helden, Daniel Fisher. Na opnames in de psychiatrie besloot Daniel Fisher psychiater te worden. Dat is pas empowerment! Later richtte hij mede het National Empowerment Center op en schreef hij onder andere op de blog “Mad in America,” een must read over de Amerikaanse GGZ en de farmaceutische industrie.

Ook Steve Miccio, mijn baas voor drie maanden, begint steeds meer op een held te lijken voor mij: toen hij bij PEOPLe, Inc kwam werken kwam hij met het idee voor de Rosehouses. Na brainstormsessies met onder andere Patricia Deegan en Mary Ellen Copeland is het uiteindelijk geworden tot wat het nu is. Steve is erg goed in andere partijen overtuigen van het nut van zijn

Rosehouses. Zo sprak hij vorige week nog 600 psychiaters toe op het APA congres.

Veel gesproken over het opzetten van een Rosehouse in Nederland. Dat kan nog wel eens een lange tijd gaan duren, als we het goed willen doen. En wellicht moet ik nog terugkomen naar New York. Wat ik op zich niet zo heel erg vind.

Maar goed, mijn weken waren tot nu toe tot de nok toe gevuld met werk, trainingen, congressen et cetera. Normaal werk ik maar 24 uur in Nederland, maar volgens mij zit ik nu op de 70 uur per week.

Hoog tijd voor ontspanning dus, zoals ik al zei. Even geen peer support en psychiatrie voor Flootje komende dagen. Ontspannen en genieten in the Big Apple!!