Perceval, Intentional Peer Support, Herstel Dichtbij en crisisrespijt: een nieuwe peersupport community?

Voor ons project bij Herstel Dichtbij hebben we een uitdagend projectplan ingeleverd met, onder andere, als doel over drie jaar een respijthuiskamer in Amsterdam voor de doordeweekse avonduren. Dit als aanvulling voor wat er al is in Amsterdam, namelijk het Lichthuis voor de weekendavonduren en de twee respijthuizen Amerbos en Villa Buitenlust. Mijn droom is om van daaruit uit te groeien tot een crisisrespijthuis, het liefst één in elk stadsdeel en een aantal buiten de stad…

In die toekomstige respijthuiskamer en crisisrespijthuizen willen we gaan werken met Intentional Peer Support (IPS). De teksten van grondlegger Sherry Mead over peersupport en crisis raakten en inspireerden mij al tijdens de opleiding tot WRAP-facilitator, maar tijdens mijn stage in Amerika kwam ik echt in aanraking met de theorie en was verkocht. 

Begin vorig jaar heb ik de basistraining IPS afgerond en volgende maand begin ik met de opleiding tot trainer in de methode waarvan wij denken dat die enorm kan helpen bij het uitoefenen van goede peersupport: het geven en ontvangen van hulp, gebaseerd op de kernprincipes van respect, gedeelde verantwoordelijkheid en wederzijdse overeenstemming van wat behulpzaam is. Volgens Sherry Mead is peersupport niet gebaseerd op psychiatrische modellen en de criteria voor diagnoses. Het gaat over het begrijpen van de situatie van de ander vanuit de gedeelde ervaring van emotionele en psychische pijn. Van daaruit kan verbondenheid ontstaan. Die verbondenheid of verwantschap is een diep en holistisch begrip gebaseerd op wederzijdse ervaringen en in een relatie staan met elkaar buiten de traditionele banden van relaties als familierelaties of relatie met de hulpverlening.  Als het vertrouwen in die wederkerige relatie groeit, kunnen mensen elkaar op een respectvolle manier uitdagen als ze merken dat ze in oude rolpatronen vervallen en samen nieuw gedrag uitproberen en eerdere patronen gebaseerd op stoornis, diagnose en een getraumatiseerd wereldbeeld doorbreken. 

In een volgende post hoop ik meer te vertellen over de drie principes (from helping to learning together, individual to relationship, from fear to hope and possibilities) en vier taken (connection, worldview, mutuality en moving towards) van IPS. Onderwerpen die tijdens de basistraining aan bod kwamen en naar mijn mening zo belangrijk zijn waren onder andere:

  • geschiedenis van de Mad Movement
  • het belang van connectie
  • valideren i.p.v. helpen/ problemen oplossen
  • privileges, onderdrukking, macht en marginaliseren
  • de kracht van taal
  • luisteren naar wat er niet verteld wordt
  • onderhandelen met realiteit/ meerdere waarheden
  • impact van trauma, onder andere op relaties
  • crisis herdefiniëren
  • zelfbeschadiging, suïcide en verslaving zien als de taal van pijn

Ik geloof nog steeds in de zin en noodzaak van goede crisisrespijthuizen als alternatief en aanvulling op de reguliere GGZ en met het framework van Intentional Peer Support kunnen we echt het verschil gaan maken met goede peersupport in respijthuizen en in de community, ook voor mensen in crisis en dus niet alleen ter preventie van…

Wanneer onze toekomstige respijthuiskamer straks uitgroeit tot het eerste Amsterdamse crisisrespijthuis, waar de waarden van Madstudies, de ethische grondslagen van de  WRAP, peercounselen en IPS samenkomen kunnen we samen de ware intentie van IPS kunnen bewerkstelligen, namelijk sociale verandering!

Ter illustratie en inspiratie staat mijn eindopdracht van de basistraining IPS op de facebookpagina van stichting Perceval en is hier te bekijken. 

Herstel dicht(er)bij

Dit jaar bestaat stichting Perceval al weer 7 jaar. In 2014 opgezet om alternatieven voor en aanvulling op het reguliere GGZ aanbod te creëren, met ervaringsdeskundigheid als uitgangspunt: Voor Gekken, door Gekken. Waar iedereen welkom is zonder uitzonderingen.

Met Madstudies (theorie in plaats van therapie), Peercounseling (waar je zelf je eigen therapeut bent als het ware) en bijvoorbeeld Intentional Peer Support, waar het gaat om elkaars blik op de wereld proberen te begrijpen in plaats van helpen, probeert stichting Perceval echt een ander geluid te laten horen. 

Daarnaast blijft het zoeken en vinden van andere, menselijkere manieren om  mensen in een persoonlijke crisis bij te staan een speerpunt, denk aan crisisrespijt en individuele belangenbehartiging.

Voor de komende drie jaar hebben we een mooi projectplan gemaakt en we zijn dan ook trots en dankbaar dat wij zijn geselecteerd om mee te mogen doen met Herstel Dichtbij.

Herstel dichtbij – Samen voor mentale gezondheid is een nieuw programma voor initiatieven die ruimte bieden aan psychisch kwetsbare mensen om te werken aan hun eigen herstelproces. Daarbij spelen vrijwilligers en ervaringsdeskundige een belangrijke rol.

Het is een gezamenlijk programma van het Oranje Fonds en MIND. We willen dat iedereen die daar behoefte aan heeft dichtbij huis gebruik kan maken van een zelfregie- of herstelinitiatief. Maar ook dat deze initiatieven meer kans krijgen op duurzame financiering. Daarnaast werken, experimenteren en leren deelnemers binnen hun eigen praktijk en ook van elkaar.

We worden ondersteund met:

•          Financiële steun
•          Kennisdeling
•          Deskundigheidsbevordering
•          Coaching
•          Onderzoek

De komende drie jaar hopen we ons verder te ontwikkelen en te kunnen pionieren en groeien. Met 14 andere beginnende initiatieven en 15 reeds bestaande organisaties van elkaar leren en uitgroeien tot een netwerk van herstelwerkplaatsen en zelfregiecentra waar ervaringsdeskundigheid en herstel echt centraal staan.  Echt consumerrun dus en wat ons betreft 100% peerrun zeg maar.

En zoals eerder gezegd zijn we ambitieus en eigenzinnig en hebben we nogal wat op onze wensenlijst staan. Zo starten we dit jaar met filmproject “de Hoofdfilm”, komt er weer een nieuwe reeks Mad Studies, willen we Peercounseling verder uitrollen (eerst online en hopelijk na corona ook weer face2face) en we onderzoeken of er een herstelgroep met Ubuntu als uitgangspunt opgezet kan  worden. Daarnaast blijven we zoeken naar andere manieren om mensen in crisis bij te staan, denk aan crisisrespijt, Intentional Peer Support en individuele belangenbehartiging.

Stichting Perceval kijkt uit naar de komende drie jaar (en de jaren daarna) en we houden jullie op de hoogte van onze vorderingen en activiteiten.

Voor nu allegoeds voor in het nieuwe jaar en tot snel!

Floris, Miriam, Grietje, Marlou

Kerst(mis): je moet er maar zin in hebben…

De één kijkt er al maanden naar uit, terwijl de ander niet kan wachten tot het voorbij is…

Ik behoor tot die laatste categorie. Ik heb zo mijn redenen om niet van kerst te houden en ik vrees dat ik niet de enige ben. Mijn leukste kerst was denk ik in een afkickkliniek in Schotland, waar Santaclaus en Santawoman op een slee met paarden kwamen aangereden door de Schotse sneeuw, met voor iedereen een kadootje en Glühwein, alcoholvrij uiteraard…

Maar verder is kerst niks voor mij. Tot vorig jaar. Een vriend van me opperde: doe gewoon net alsof je het leuk vindt! En dat ben ik gaan doen. Bij elke kerstversiering, kerstboom of kerstliedje in de supermarkt zei ik tegen mezelf: Wat leuk! Wat gezellig! En dat werkte. Dit jaar heb ik zelfs voor het eerst kerstlichtjes opgehangen in mijn huis. Een kerstboom is nog een stap te ver en zal er waarschijnlijk nooit komen. Niet in mijn huis…

Maar goed, er zijn meer mensen die het moeilijk hebben met kerst en ik wilde een groep mensen even in het licht zetten, namelijk de mensen die momenteel gedwongen zijn opgenomen in de psychiatrie hier in Amsterdam of waar ook ter wereld. Stel je toch eens voor dat je de kerst moet doorbrengen in een separeercel, alleen met je kartonnen po en een scheurhemd…

Al heb ik de oplossing ook niet, ik ben wel van mening dat het anders moet en anders kan. Dwangzorg is geen goede zorg en heeft geen positief effect op de veiligheid of het welzijn  van mensen. Integendeel: dwang is vaak traumatiserend (zowel voor de client als voor de zorgmedewerker), inhumaan en de kans op problemen, strijd en escalatie neemt alleen maar toe! Het VN verdrag voor mensen met een handicap verbiedt dwang, spreekt van mensenrechtenschending en in sommige gevallen zelfs van marteling. Toch lijkt het in de psychiatrie normaal te zijn om dwang toe te passen. Personeel wordt getraind hoe te handelen bij agressie:  Interventies met een c-team, dwangmedicatie en eenzame opsluiting. Het zou toch anders moeten kunnen?

Nogmaals: ik heb het antwoord ook niet. Ik ben zelf ooit gedwongen opgenomen geweest (en daar ben ik achteraf dankbaar voor), maar ik heb ook dwang toegepast in zo’n c-team  als leerling-verpleegkundige op een gesloten afdeling voor zogenaamde intensieve zorg. En ook in de FACT-teams waarin ik heb gewerkt en nog werk zijn dwang en drang aan de orde van de dag. Terwijl we dit in mijn ogen nooit normaal mogen gaan vinden!

Mijn wens voor deze kerst zou zijn: Samen op zoek gaan naar een alternatieve menselijkere manier om mensen tijdens een ernstige crisis bij te staan. Dat we gaan inzien dat hun reacties niet gek zijn, maar normale reacties op abnormale situaties en ongemakkelijke gevoelens en niet per definitie symptomen van een ziekte of stoornis. En dat dwang, een opname of medicatie niet de enige oplossingen zijn. Niet denken vanuit angst, maar vanuit hoop en mogelijkheden. Dat zou mijn kerstwens zijn!

Ondertussen denk ik aan hen die nu gedwongen opgenomen zijn, hun naasten en mijn collega’s die met hart en ziel op de gesloten afdelingen werken, ook deze kerst weer. En al lijk ik op afstand: als ik mijn ogen sluit en aan jou denk, dan ben ik dichtbij je…

Zalig kerstfeest.

Writer’s block / blog / information overload

Lieve lezers,

Ik zit nu in Bryant Park, New York City, om even bij te komen van mijn learning experience. Wat een hectische weken zeg! Van Walden, via Garrisson en Poughkeepsie, Hyde Park naar Glenns Falls en via Garrison weer door naar Boston.

Nu even een weekje de toerist uithangen met vriend en collega Bart. Stiekem toch nog af en toe wat psychiatriedingetjes bezoeken (waarover in mijn volgende blog meer), kan het niet laten, maar vooral ontspanning en lol, hopelijk.

13275485_10208174692158826_1331527323_o
Respijthuis Glens Falls

Ik heb nu alle respijthuizen van PEOPLe, Inc bezocht en anderhalve week in een huis verbleven en meegewerkt. Ik heb een stuk of zes gasten mogen ontmoeten en gesproken. De meesten hebben even een time out nodig, zijn somber en/of kampen met PTSS. Continue reading

Soul to soul, body to body, peer2peer.

Selfie tijdens een wandeltocht bij Breack Neck.
Selfie tijdens een wandeltocht bij Breack Neck.

Een vriendin vertelde me dat de indianen zeggen dat de ziel te paard reist. Mijn lichaam was dus al per vliegtuig in New York geland, maar mijn ziel nog niet. Ik vond het wel een mooie uitdrukking en zo voelde het ook een beetje in het begin. Inmiddels ben ik hier nu ruim drie weken en voel me stukken beter: lichaam en ziel zijn weer verenigd en de “oude Flootje” is weer een beetje terug.

Peer Advocacy Training, cursisten in een klas
Peer Advocacy Training

Ik heb best drukke weken achter de rug met veel trainingen: vier dagen Peer Advocacy training, twee dagen ASIST (Applied Suicide Intervention Skills Training) en twee dagen Psychiatric Rehabilitation Training. Met name de ASIST training was erg interessant en leerzaam. Continue reading

Eerste week in New York: peer advocacy training en meer.

“Writing is a form of therapy; sometimes I wonder how all those who do not write, compose or paint can manage to escape the madness, melancholia, the panic and fear which is inherent in a human situation.”

Graham Greene

Ik zit inmiddels ruim een week in Amerika en ondanks dat het hier fantastisch is en ik enorm dankbaar ben dat ik hier ben, viel mijn eerste week persoonlijk toch best wel zwaar. Continue reading

Who the fuck is Floris Broekhuizen en wat doet hij in godsnaam New York?

Ik ben Floris en ik ben 41 jaar. Ik werk als ervaringswerker in de psychiatrie in Amsterdam en ben voorzitter van stichting Perceval, een jonge stichting die zich in wil zetten voor mensen met bijzondere ervaringen, gedachten en gedrag. Bij bijna alles wat wij doen staat ervaringskennis  centraal, dus vind ik dat het hoog tijd wordt dat ook ik  mijn ervaring deel en openbaar maak. Toch blijft het eng: de angst dat mensen je gaan veroordelen of verkeerd begrijpen voel ik wel degelijk tijdens het schrijven. Raar eigenlijk en misschien wel jammer ook dat daar nog steeds moed voor nodig is. Maar goed, daar gaan we dan… Continue reading