Who the fuck is Floris Broekhuizen en wat doet hij in godsnaam New York?

Ik ben Floris en ik ben 41 jaar. Ik werk als ervaringswerker in de psychiatrie in Amsterdam en ben voorzitter van stichting Perceval, een jonge stichting die zich in wil zetten voor mensen met bijzondere ervaringen, gedachten en gedrag. Bij bijna alles wat wij doen staat ervaringskennis  centraal, dus vind ik dat het hoog tijd wordt dat ook ik  mijn ervaring deel en openbaar maak. Toch blijft het eng: de angst dat mensen je gaan veroordelen of verkeerd begrijpen voel ik wel degelijk tijdens het schrijven. Raar eigenlijk en misschien wel jammer ook dat daar nog steeds moed voor nodig is. Maar goed, daar gaan we dan…

Waarschijnlijk begint mijn verhaal bij de oerknal (of bij Adam en Eva, het is maar net waarin je gelooft…) maar zo ver kan en wil ik niet terugkijken. Wat ik weet is dat mijn opa uit Indonesië kwam. Wat daar gebeurd is weet ik niet, daar werd nooit over gesproken. In Nederland kon hij niet aarden en voelde zich doodongelukkig. Toen hij 40 was koos hij ervoor om uit het leven te stappen, een vrouw en vier kinderen achterlatend. Eén van die kinderen was mijn moeder.

Ik groeide met mijn broer en zus op bij mijn moeder in Almelo. Mijn ouders scheidden toen ik 2 jaar was. Mijn moeder kon het leven niet aan. Ze was bijna altijd dronken en lag of depressief of ziek op bed of was druk en chaotisch en dominant aanwezig. Ons huis was vies, vol met dieren, vlooien en andere ongedierte, alcoholisten, dorpsgekken, mishandeling, misbruik, waanzin en harde muziek. Het was geen fijne plek: schone kleren, voedsel, liefde, warmte en een veilige haven waren ver te zoeken.

Toen ik 9 jaar was kon mijn moeder het niet meer voor ons zorgen en gingen mijn broer, zus en ik bij mijn vader wonen, die inmiddels hertrouwd was. Met mijn moeder ging het steeds verder bergafwaarts. Ze zei al jaren dat ze niet ouder dan 40 wilde worden en aan die belofte heeft ze zich gehouden. Toen ze gevonden werd lag ze al 6 dagen dood in haar huis, moederziel alleen.

Ik heb mij vroeger altijd geschaamd voor mijn moeder en haar rare gedrag. Ik was bang voor haar. Van de lagere school en mijn vroege jeugd heb ik weinig herinneringen. Ik leefde stilletjes in mijn eigen fantasiewereld. Over haar zelfmoord sprak ik met niemand.

Ik ging naar de brugklas. Een nieuw begin met nieuwe mensen, maar dezelfde geheimen. Ik kon goed meekomen,  was niet dom en best populair. Ik begon te drinken op mijn 12e, kort daarna te blowen en de harddrugs kwam niet veel later. Ik haalde mijn VWO en wilde zo snel mogelijk Almelo verlaten. Mijn broer en zus waren het huis al uit en mijn vader, die psycho- en gezinstherapeut was, had inmiddels zijn derde vrouw ontmoet en ik vertrok naar Amsterdam om psychologie te gaan studeren.

In Amsterdam gingen alle remmen los: heel veel drank en  drugs, weinig slaap, veel werken in de horeca en een beetje studeren. Ik stapte over naar communicatiewetenschap, maar mijn hoofdvak was zoveel en zo vaak mogelijk helemaal naar de klote gaan. Ik deed bijna alles onder invloed en leidde daarnaast een dubbelleven: ik val op mannen maar durfde daar niet voor uit te komen en speelde allerlei rollen, behalve mezelf.

Op mijn 23e ging het voor het eerst goed/ fout: ik dacht dat ik de Waarheid had gevonden, wist wat God en Liefde was. Ik was druk, eufoor en ervoer de wereld om mij heen als  magisch realistisch. Alles klopte en was verbonden met elkaar, alles liep perfect synchroon. Kort daarna draaide alles om mij. Ik moest wel Jezus zijn. Alles op TV, in de krant en op reclameborden ging over mij!

Daarna werd het minder leuk: mijn vrienden vonden dat ik raar deed, niemand begreep me meer. Ik werd boos, agressief, explosief. Cameraploegen achtervolgden mij overal. Alles ging altijd maar over mij. Het hield maar niet op. Ik werd bang. Roekeloos. Gevaarlijk. Uiteindelijk werd ik in een ambulance afgevoerd naar een PAAZ in Coevorden/ Hardenberg.

IBS, separeer, gesloten afdeling. Haldol, Akineton, Prozac, Risperdal. Ik liep er kwijlend bij als iemand met Parkinson. Diagnose: schizotypische persoonlijkheidsstoornis met manische buien. Die diagnose verklaarde in eerste instantie een hoop maar tegelijkertijd stortte mijn wereld in: alles waar ik overtuigd van was leek een leugen en ik was gedegradeerd van Jezus tot psychiatrisch patiënt.

Pasen 1998 mocht ik weer naar huis. Niet werken noch studeren, geen drank, geen drugs en totaal leeg en afgevlakt van de pillen. Een depressie volgde. Ik wilde dood, zag geen uitweg meer. Op de één of andere manier wist ik de dood telkens een kop koffie, een peuk of een boterham uit te stellen. Gelukkig.

Ik stopte zonder overleg met mijn medicatie en voelde me al snel een stuk beter. Ging weer werken en studeren. Drinken en gebruiken. Een disfunctionele relatie, veel problemen en weer een psychose. Haldol. Zyprexa. Daarna weer een depressie. Efexor erbij. Leeg van binnen, 120 kilo, impotent. Niet anders omschreven (NAO).

Dit riedeltje herhaalde zich nog een derde keer. Een opname volgde. Ik kreeg de diagnose bipolaire stoornis type 1 en Lithium. Sindsdien ben ik niet meer doorgeschoten in diepe depressie of manische psychose, maar door mijn verslaving balanceerde ik wel vaak op het randje. Uiteindelijk heb ik  acht opnames gehad, zowel in de psychiatrie als in de verslavingszorg naast de ambulante begeleiding/ zorg die ik tot op heden krijg.

Na mijn tweede psychose besloot ik in de psychiatrie te gaan werken. Ik vertelde mijn verhaal aan een afdelingshoofd van een afdeling voor zogenaamd chronische patiënten. Zij zei: kom bij mij werken. Je kunt je eigen ervaringen beter niet met cliënten delen, want dan nemen ze je niet meer serieus. Ik was dus eigenlijk een soort undercover ervaringsdeskundige. Dit was in 2001. Ik merkte dat andere mensen helpen mijzelf enorm hielp. Ik voelde me steeds beter en meer voldaan. Na een jaar mocht ik HBO-V gaan doen. In het tweede jaar van mijn opleiding ging ik als leerling werken op de kliniek voor intensieve behandeling (KIB). Veel incidenten, agressie en een hoop dwang en drang in combinatie met mijn gebruik leidde tot mijn derde psychose.

In 2007 ben ik als ervaringswerker gaan werken in een ACT-team. Na twee jaar moest ik ook hier weer mee stoppen. De valkuil van hoge werkdruk en middelengebruik deden mij  telkens weer de das om. Ik wilde graag verder werken als ervaringsdeskundige, maar besefte mij dat ik eerst abstinent moest worden en blijven.

In 2012 ben ik aangenomen bij een FACT-team als ervaringswerker en daar werk ik nu nog steeds, met heel veel plezier. Toch zie ik een hoop dingen die in mijn ogen beter kunnen. Minder dwang en drang, minder diagnoses en minder denken langs de lijnen van het medisch-biologisch model.

In 2013 mocht ik mee naar New York, waar we allerlei ervaringsdeskundige projecten en organisaties hebben bezocht. Er ging een wereld voor mij open en ik dacht: zoiets moeten we in Nederland ook hebben!

En zo is stichting Perceval ontstaan. Inmiddels bestaan we al weer twee jaar. Met name de Mad Studies lopen erg goed en hebben ook mij verrijkt en nog kritischer gemaakt. En ook de WRAP-facilitator opleiding deed mij weer beseffen dat er veel goeie ideeën uit Amerika komen overwaaien.

Vandaar dat ik nu in New York zit! Om meer te weten te komen van de ervaringsdeskundige peer-to-peer beweging, de consumer/ ex-patient/ survivor network, respijtzorg, onafhankelijke ervaringsdeskundige teams, peer advocacy en de vele facetten van het New Yorkse mental health system.

Via deze blog zal ik jullie de komende drie maanden op de hoogte houden van mijn Amerikaanse ervaringen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

26 thoughts on “Who the fuck is Floris Broekhuizen en wat doet hij in godsnaam New York?

  1. Lieve Floris, heel veel succes in NY! Geweldig dat je dit doet. Heb bewondering voor je kracht en doorzettingsvermogen. Een kanjer met een groot hart die eindelijk van zichzelf houdt! Elsbeth 😘

  2. Hi Floris, zuig alle informatie op en neem het mee, niet alleen naar Nederland maar naar iedereen met wie je in aanraking komt! Geniet
    Lieve groet,
    Myran

  3. Wat een verhaal Floris,open en eerlijk maar ook kwetsbaar.
    Vindt het dapper van je en heb respect voor je……
    Wens je een mooie en leerzame tijd in NY.

    Groet je “oude” schoolvriend en mede anti bond en dierenleed strijder 😄

    • Phillip! dank je wel man. Als ik terug ben moeten we echt weer eens afspreken. Denk nog wel eens terug aan die “goeie ouwe tijd”. Big hug from the Big Apple! Flo

  4. Dankjewel Floris voor je openheid en je hoopgevende verhaal! Hele mooie reis en hoop dat je veel inspiratie opdoet en mee terug neemt. Alle geluk! Groetjes Maschinka

  5. Respect Flo, dat je dit zo deelt en je zo kwetsbaar durft op te stellen. Heel veel succes in de states.. maak dr wat van! GroeTaco en je kattenpoezen

  6. Tje, Floris, wat heb jij een bergen moeten beklimmen, de Mount Everest is er niets bij. Hoop heel erg dat je geniet daar van alle nieuwe ervaringen!

    liefs

  7. welllicht diepe dalen maar ook hoge pieken, die heb ik misschien niet vermeld in mijn blog. ben erg dankbaar voor alles wat er is gebeurd in mijn leven, kan het nu goed gebruiken om in te zetten…

  8. Beste gabber van me, ik lees je blog nu pas, vandaar mijn late , maar niet minder gemeende reactie.
    Zoals ik je wel vaker gezegd heb, kun je echt supertrots op jezelf zijn!
    Van heel ver komen, dit verhaal zo open met een ieder delen, en dan inmiddels in staat zijn om anderen te helpen door jouw, vaak negatieve, ervaringen om te zetten in zoiets positiefs, verdiend in elk geval mijn dubbeldikke streetcredits respect ( for what it’s worth haha ).
    Zet hem op ouwe reus,ik ben trots op je en blijf je volgen!

    Reinieah

Laat een antwoord achter aan Reinier Egels Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *