Omdat op 7 oktober het grote retrospectief, getiteld ‘This will not end well’, van Nan Goldin’s werk in het Stedelijk Museum geopend werd, hadden wij op 11 oktober de documentaire ‘All the beauty and the bloodshed’ geprogrammeerd.
Voor een deel is de indrukwekkende en inspirerende film een portret van Nan Goldin als activist: we zien de 69-jarige kunstenaar demonstreren met de leden van de door haar opgerichte actiegroep PAIN. Goldin richt haar pijlen vooral op de vele musea die gulle giften accepteerden van de Sackler-familie, zonder vragen te stellen over de herkomst van het geld. Met hun donaties kochten de steenrijke Sacklers aanzien en prestige — witwassen, noemt Goldin het. De naam Sackler stond jarenlang op de gevels van topmusea als het Louvre in Parijs en het Metropolitan en Guggenheim Museum in New York.
Daarnaast gaat de film van Laura Poitras over leven en werk van Goldin. Een overvol leven is het, eigenlijk veel te veel voor één documentaire.
Goldin groeide op in een keurige Amerikaanse buitenwijk, in een milieu dat zo beklemmend was dat het de ondergang betekende van haar oudere zus. Nan Goldin vond een alternatieve familie in de undergroundcultuur van New York en werd een van de bekendste chroniqueurs van die wereld vol artistieke buitenbeentjes. In ogenschijnlijk ongepolijste foto’s, die ze als diashows vertoonde, legde Goldin alles vast: verslaving, liefde, seks, geweld, kunst, ziekte. De aidsepidemie decimeerde haar vriendenkring.
De rode draad in ‘All the beauty and the bloodshed’, op het filmfestival van Venetië bekroond met de Gouden Leeuw, is het doorbreken van taboes. Het bewaren van de verkeerde geheimen maakt mensen kapot, zegt Goldin – ze zag het zelf gebeuren bij haar zus. Verlies is een terugkerend thema in de film, maar strijdbaarheid net zo goed: Goldin is een vechter pur sang, een kunstenaar die niet alleen vastlegt, maar ook verandering in gang zet.
Het nagesprek was inspirerend en ging over het omgaan met psychische en fysieke kwetsbaarheden (één van der ervaringsdeskundigen in het panel worstelde met beide), het verschil tussen de Verenigde Staten en Nederland (m.b.t. mentale gezondheid en de rol van de farmaceutische industrie en de overheid) en verschillende vormen van activisme. Ervaringsdeskundige Sanne wist ons te vertellen dat Extinction Rebellion juist op die dag (11 oktober) landelijke acties had uitgevoerd bij de Rabobank, dat zich graag duurzaam voordoet, maar al decennialang miljarden in megastallen, kunstmest, landbouwgif en de veevoederindustrie investeert, met als gevolg wereldwijde natuurverwoesting, dierenleed, schending van mensenrechten en een enorme uitstoot van broeikasgassen.
En de Rabobank sponsort onder andere het Stedelijk Museum in Amsterdam, waarmee wij een kortingsactie hadden georganiseerd: geïnteresseerden konden tot 5 november met 50% korting naar de Nan Goldin expositie. Een interessante vraag die daaruit voortvloeide, was: hoe blijf je trouw aan je principes?
